กาลครั้งหนึ่ง ในค่ำคืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวนับล้าน พวกมันทอแสงระยิบระยับราวกับแข่งขันกันว่า ดาวดวงใดจะเปล่งประกายแสงออกมาได้สวยที่สุด
แต่มีเพียงดาวดวงหนึ่งดวงเท่านั้น ที่ไม่สามารถเปล่งประกายแสงออกมาได้ เพราะตั้งแต่ดาวดวงนี้เกิดมาก็เหมือนก้อนหินก้อนหนึ่งที่ประดับอยู่บนท้องฟ้า ดาวดวงนี้ไม่เคยทอแสงออกมา เพื่อนๆต่างหัวเราะเยาะ และดาวทุกดวงต่างเรียกเขาว่า "ดาวหินน้อย" ดาวหินน้อยรู้สึกได้ว่ามันช่างน่าอับอายเหลือเกิน ทั้งที่ดาวหินน้อยได้เกิดเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า ไม่ใช่ก้อนหินที่วางอยู่บนพื้นโลก ทำไมกันนะ แค่แสงเพียงนิดเดียว ทำไมเขาถึงไม่มี เขาอย่างเปล่งประกายเหมือนดาวดวงอื่น ถึงแม้จะไม่สวยที่สุด แคแสงที่ทำให้เขาเป็นดวงดาวอย่างเต็มตัวเพียงจุดเล็กๆ จุดเดียวก็พอ
ดาวหินน้อยจึงตัดสินใจออกเดินทาง เพื่อตามหาสิ่งที่ช่วยทำให้เขานั้นสามารถมีแสงเป็นของตัวเอง เขาข้ามน้ำ ข้ามทะเล และ ข้ามภูเขาลูกใหญ่ๆ อีกสิบลูก ดูเหมือนเจ้าดาวหินน้อยไม่มีทีท่าจะเหนื่อยแม้แต่นิดเดียว เขายังคงมุ่งหน้าต่อไป ระหว่างทางนั้น ดาวหินน้อยก็เจอกับเหล่าก้อนเมฆ เหล่าก้อนเมฆทั้งหลายนั้นกำลังล่องลอยไปตามกระแสลมอยู่บนท้องฟ้า
"สวัสดีครับ" ดาวหินน้อยทัก
"สวัสดี เจ้ามาทำอะไรแถวนี้รึ" ก้อนเมฆก้อนสีขาวก้อนหนึ่งถาม ดาวหินน้อยไม่ตอบ เพราะเขากลัวว่าถ้าตอบไปว่า เขามาหาแสง เหล่าก้อนเมฆจะต้องหัวเราะเขาแน่นอน
